Mijn moeder staat hier naast haar moeder, mijn oma. Oma is jarig maar ik ben vergeten hoe oud ze hier werd. Het doet er ook niet zoveel toe: oma is zich er niet meer van bewust. Ze heeft namelijk bijna 10 jaar in een verpleeghuis gewoond omdat ze dementeerde.
Mijn oma had alzheimer.
Deze vorm van dementie treft de meeste mensen. Kenmerkend is het verlies van geheugen, waarbij de jongste herinneringen het eerste verdwijnen.
Vreemd genoeg was het dementeringsproces bij mijn oma een zege voor mijn moeder. Dat zal ik uitleggen.
Na de dood van haar man in 1958 raakte mijn oma in een diepe crisis: ze werd depressief en liet haar leven door haar vingers glijden. Maar langzaam is ze hier weer uit omhoog gekrabbeld, alhoewel het altijd sporen bij haar heeft achtergelaten. Ze bleef boos over wat het leven haar had aangedaan. In haar gedrag was ze veelal ronduit afwijzend en lelijk tegen mijn moeder, haar enige dochter. Hun relatie was dan ook altijd wat gespannen.
Mijn oma weet het aan haar afkomst. Ze kwam namelijk van Terschelling en hierover zei ze vaak:"Terschellingers hebben geen hart..."
Een complexe vrouw.
Mijn moeder heeft haar moeder nooit in de steek gelaten. Toen mijn oma op oudere leeftijd in Amsterdam dreigde te vereenzamen, zorgde mijn moeder dat ze in Gouda (daar woonden mijn ouders) een plekje kreeg. Vrijwel dagelijks zorgde ze voor haar moeder, alhoewel ze hier nauwelijks waardering voor kreeg.
Voor ons werd het duidelijk dat mijn oma aan het dementeren was, toen we haar hielpen bij de verhuizing van haar appartement naar een verzorgingshuis. Overal in het appartement lagen rommeltjes verstopt; in de koelkast troffen we uitsluitend bedorven waar en mijn oma verkeerde in een staat van chaotische paniek.
Eenmaal in het verzorgingshuis ging dit wel weer beter, maar een dementeringsproces is niet te stoppen. Dit gaat onverdroten door. Het sloopt en het sloopt.
Wonderlijk genoeg sloopte het bij mijn oma geleidelijk aan haar sluimerende boosheid en wrok tegen het leven.
Ze veranderde langzamerhand in een zachtaardige, vriendelijke vrouw.
En ze hield opeens van knuffelen....
Mijn moeder kon haar moeder eindelijk knuffelen en ze kreeg er waarderende glimlachjes en aaitjes over haar wang voor terug.
Ze is 97 jaar oud geworden, mijn oma.
En ze bleek toch echt een groot hart te hebben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten