Mijn moeder is geboren in 1937 en, alhoewel ze Louise heette bleek die naam al snel te frivool voor nuchtere Amsterdammers. Het werd dus Loes en dat is haar naam gebleven.
In 1939 klonk door de radio het luchtige "Wie is Loesje, wie is toch dat snoesje...Loesje is het meisje van de drummer van de band..."
En dat liedje is altijd bij mijn moeder gebleven. Voor ons een niemendalletje waar we een beetje om moesten glimlachen als ze het weer eens zong; voor haar waarschijnlijk het liedje waar haar vader haar mee paaide. Mijn moeder was de enige dochter in een gezin met nog 4 zonen.
Haar vader die in 1958 door een ongeluk met zijn brommer om het leven kwam. Haar vader van wie zijn portretfoto altijd op haar nachtkastje is blijven staan. Haar vader over wie ze zelden sprak, maar als ze over hem vertelde zette ze hem steeds weer op zijn voetstuk.
Het lied had voor haar dus een diepere lading, vermoed ik en in ieder geval droeg ze het haar hele leven met zich mee.
Ik kan het haar niet meer vragen.
Mijn moeder is op 22 juni 2019 overleden.
Mijn moeder overleed na een proces van ruim 5 jaar waarin ze steeds dieper wegzonk in haar eigen wereld, steeds onmachtiger om het contact met de wereld om haar heen te behouden. Uiteindelijk bestond het contact uit een vluchtig oplichten van haar ogen, waarna ze alweer heel snel in zichzelf gekeerd raakte. Soms, maar steeds minder, maakte ze onverwacht een rake opmerking, maar steeds vaker verliep een bezoek in stilte.
Mijn moeder leed aan dementie.
Geen alzheimer, maar een frontotemporale vorm van dementie.
Daarover gaat dit blog.
Juist omdat we deze periode graag snel willen vergeten en willen wissen uit ons geheugen en weer terug willen naar mijn moeder zoals we haar het liefste herinneren: opgewekt, verbindend, creatief en betrokken bij alles en iedereen.
Maar dat kan dus niet....
Deze periode hoort bij haar leven en maakt er daarom onvervreemdbaar deel van uit. Om weer bij mijn moeder te komen in de periode voordat het Grote Slopen begon, zal ik eerst dit deel van haar verhaal moeten accepteren.
Daarom dus deze blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten