In november 2015 werd mijn moeder opgenomen in het verpleeghuis.
Deze foto is van augustus 2017. We zijn in het appartement waar mijn ouders al enkele decennia wonen. Mijn moeder is sinds haar opname in het verpleeghuis niet meer hier geweest.
Mijn vader vond het spannend.
Mijn moeder gaf geen reactie.
Niet op de foto, maar zo ongeveer in de hoek vanwaar door mij deze foto werd gemaakt, stond een enorm weefgetouw. Mijn moeder is haar hele leven in de weer geweest met wol: het spinnen, het verven, het breien en ook het verwerken in weefstukken.
Op de achtergrond ziet u nog een paarsgekleurd weefwerkje hangen.
Paars was de lievelingskleur van mijn moeder.
Maar ook op haar weefgetouw en de verschillende weefwerkjes aan de muur werd door haar niet gereageerd.
Het leek wel of er geen enkele relatie meer bestond tussen de wereld om haar heen en mijn moeder. Het enige dat ze met belangstelling kon volgen was de beweging van mensen. Daar kon ze langdurig naar kijken.
En ze herkende ons: de mensen die dicht bij haar stonden. Dit beperkte zich steeds meer tot mijn vader, mijn broer en mij.
Dan lichtte haar ogen even op en kon ze een kort lachje laten horen. Heel soms noemde ze je naam. Maar een aai of een kus werd door haar niet beantwoord.
Als ze in een goede bui was, zo noemden we dat maar, kon ze hele verhalen tegen je ophangen. Dit was een onsamenhangende woordenbrei. Ze kon je vervolgens even aandachtig aankijken en onze reactie moet haar steeds opnieuw hebben teleurgesteld: we begrepen het niet.
Ik heb altijd gehoopt en ik hoop het nog steeds, dat ze hier geen besef van had want wat moet ze zich dan eenzaam hebben gevoeld.
Ze keerde steeds meer in zichzelf.
De wereld werd te groot voor haar.
Te ongrijpbaar en ook te onbegrijpelijk.
Ze liet hem dan ook steeds meer los.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten