Op 22 juni 2019 kwam mijn moeder te overlijden.
Een paar dagen eerder had ze enkele maagbloedingen gehad. Dat kon haar lijf niet meer aan. Ze zakte weg in een comateuze toestand: eten verdroeg ze niet meer, evenmin drinken. Een infuus had geen zin omdat haar lijf het vocht niet meer zou opnemen. En zo zakte ze steeds dieper weg.
Het was een vreemde ervaring.
Na haar overlijden, toen ze was gewassen en in haar definitieve slaaphouding was neergelegd, lag daar opeens weer mijn moeder.
Mijn moeder zoals ze altijd was geweest voordat de sloper in haar lijf aan het werk was gegaan.
De ogen en mond gesloten en de handen gevouwen. In alle rust. Alsof ze haar ogen ieder ogenblik kon openen en rechtop kon gaan zitten en ons zou kunnen aanspreken op de wijze zoals we dat ooit van haar gewend waren.
Ze leek opeens weer veel meer op zichzelf.
En nu kan aan alle verwarring een einde komen...
Mijn moeder die in een rolstoel zit.
Mijn moeder die wartaal uitslaat.
Mijn moeder die een nerveus lachje laat horen omdat ze me herkent.
Mijn moeder van wie haar ogen dof zijn en geen emotie nog tot haar gezicht doordringt.
Mijn moeder die zachtjes met haar hoofd zit te schudden en in een verte staart die voor ons onzichtbaar is.
Mijn moeder die gevoerd moet worden.
Mijn moeder die een luier moet dragen omdat ze incontinent is.
Sta op, mamma, sta maar weer op...
Lach, mamma, lach en noem onze namen...
Zing het liedje van dat meisje van de drummer van de band...
en loop op kousevoeten het pad af...
het pad waar aan het einde je vader, je moeder en je dochter op je wachten, mamma...
Het is goed zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten